Ερωτευμένοι με τον … έρωτα
Σε
μια εποχή όπου οι ανθρώπινες σχέσεις βάλλονται από την εφήμερη και
συναισθηματικά ανέπαφη “επαφή”, πόσο εύκολο είναι να βρει κανείς τον έρωτα; Παρά
τις αντιξοότητες που επιφέρει η συναισθηματικά αποστασιοποιημένη γενιά μας, δεν
είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι εκφράζουν την ανάγκη να κάνουν σχέση και
να νιώσουν το νοιάξιμο από κάποιον άλλο. Εκ φύσεως κοινωνικά όντα, θα ήταν
ανέφικτο να ζήσουμε δίχως συναισθηματική εγγύτητα. Όμως, τί γίνεται όταν η
ανάγκη μας να αγαπηθούμε, θολώνει την κρίση μας σχετικά με την επιλογή
κατάλληλου συντρόφου; Είναι πράγματι ο έρωτας που μας κάνει να υπομένουμε τα “πείσματα”
ή μήπως η επιβεβαίωση που ενδόμυχα επιζητούμε;
Οι
άνθρωποι συχνά δεν ερωτεύονται στ’ αλήθεια έναν άλλο άνθρωπο, αλλά γοητεύονται
από την προσοχή που αυτός/η τους δείχνει. Τότε, ένας ενδεχόμενος χωρισμός
μοιάζει αβάσταχτο φορτίο, όχι γιατί δεν αντέχουν την απώλεια του συντρόφου
τους, αλλά γιατί υποφέρουν στη σκέψη ότι θα πάψουν να λαμβάνουν αγάπη από αυτόν.
Έτσι, πολλές φορές υπομένουν άσχημες και κακοποιητικές συμπεριφορές διότι αυτό
μοιάζει λιγότερο επίπονο, από το να μείνουν μόνοι. Μάλιστα, δεν είναι σπάνιο να
οδηγηθούν και οι ίδιοι σε ακραίες πράξεις προκειμένου να μονοπωλούν την προσοχή
του συντρόφου τους. Θα λέγαμε λοιπόν, ότι πρόκειται για μία αγωνιώδη προσπάθεια
του ατόμου να αγαπηθεί. Η δύναμη της έλξης που προκαλεί ο έρωτας, οδηγεί στο να
ερωτεύεται κανείς την ιδέα να είναι ερωτευμένος. Θα λέγαμε ότι δημιουργείται
ένας φαύλος κύκλος, ο οποίος τρέφεται από την αδυναμία που ατόμου να νιώσει
επαρκές. Κι αν όντως ισχύουν τα παραπάνω, πώς μπορεί να ξεθολώσει το τοπίο και
το άτομο να αναγνωρίσει ποια πραγματικά ανάγκη του καλύπτει ο άλλος άνθρωπος;
Η
απάντηση στο εν λόγω ερώτημα κρύβεται και πάλι ενδόμυχα. Εκεί, όπου μία
παρελθοντική συνθήκη στη ζωή του ατόμου καλλιέργησε την ανασφάλειά του και του
στέρησε την αποδοχή της ύπαρξής του. Έτσι, ο φόβος της απόρριψης σταδιακά μετέτρεψε
την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, σε ανάγκη επιβεβαίωσης. Συχνά, ο
συναισθηματικός δεσμός με τους γονείς μας, καθορίζει τον τρόπου που θα
συνδεόμαστε μελλοντικά με τους άλλους ανθρώπους. Όσο πιο ασφαλής είναι ο δεσμός
με τους σημαντικούς άλλους, τόσο πιο σταθερή είναι η άποψη του ατόμου ότι
αξίζει την αγάπη. Τουναντίον, όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται σε νεαρή ηλικία, ενδέχεται
το άτομο να επιδιώκει σχέσεις, οι οποίες θα του επιβεβαιώνουν αυτό ακριβώς που
έμαθε από την οικογένειά του. Δηλαδή, ότι δεν αξίζει να αγαπηθεί. Όμως, τί
γίνεται όταν αντιληφθεί κανείς τη δυσκολία του να νιώσει ασφαλής σε μία σχέση;
Πώς να ξορκίσει το φόβο της απόρριψης;
Ως
απάντηση στα παραπάνω, αξίζει να θέσουμε στον εαυτό μας την εξής ερώτηση «Μ’
αγαπάω;». Εύκολα θα αναγνωρίσει κανείς ότι ο δρόμος της ενδοσκόπησης θα μας
προσφέρει την ευκαιρία να αποδεχθούμε και ν’ αγαπήσουμε εμείς πρώτοι τον εαυτό
μας. Αγκαλιάζοντας κάθε πτυχή του εαυτού μας, καλλιεργούμε το έδαφος για τον
ερχομό ενός άλλου ανθρώπου στη ζωή μας. Μόνο που αυτή τη φορά, πλάι στην απόλαυση
της συναισθηματικής επαφής δεν θα ελλοχεύει ο φόβος της απόρριψης. Μονάχα έτσι
θα πάψει η αυταξία μας να είναι ένα “εύθραυστο υλικό” στα χέρια κάποιου άλλου.
Αθανασίου
Δέσποινα
Σύμβουλος
Ψυχικής Υγείας - Εκπαιδευτικός
1η δημοσίευση του άρθρου από την εφημερίδα "Θεσσαλία" στις 15/02/2023
